Bu aralar düşünmekten uyuyamadığım gibi, aklımdakileri toparlayıp yazamıyorum da. Biraz müzik kendime getiriyor beni. En çok ney sesi. Yakarak ciğerlerimi çıkarıyor kelimeleri.
Bir günbatımı geliyor gözlerimin önüne. Yine o salıncak gıcırtısı, başım sağ elime yaslanmış, dalmışım. Arada ayaklarımdan destek alıp, durmasını engelliyorum salıncağın. Sonbahar olmalı ki hem üşüyor hem yanıyorum, yanıyoruz kalbimle.
Durmasını istemiyorum salıncağımın, bir bebeğin uyurken huzur bulduğu gibi huzur buluyorum bu halimden. Durmasın, uyutsun beni. Uyutsun ki unutayım kimsesizliğimi. Bir rüyanın içinde daha mutlu bir rüya göreyim, uyansam birinden diğerinde yaşayım. Sarıp sarmalıyor beni bu ıhlamur kokusu . Yanılmışım ,ıhlamurlar ilkbaharda çiçek açar, bir ilkbahar ikindisine veda ediyorum salıncakta.
Kağıt sesini seviyorum, en çok da içinde bana dair cümleler olan kağıtları. Mektupları, kendime yazıldığını düşünerek aldandıklarımı. Aldanmayı seviyormuşum meğer. Başkasına yazılan mektupları okumayı da. Utanç verici değil mi? Hayır, utanmıyorum. Buna muhtaçmışım ki kağıtlar kesiyor ellerimi hissetmiyorum. Düşteyim, seviliyorum, gülümsüyorum.
Kitaplardan en çok masallar okuyorum. Resimli masallar bunlar, aydınlık ve naif resimlerle okşuyor insanın içini. Perdelerim açılıyor , kuşlar cıvıldıyor, ıhlamur hala kokuyor efil efil , eteklerim çimlere sürünüyor. Ben bu masaldaki mutlu küçük çocuk olmayı seviyorum. Susuyorum, su sesini takip edip berrak denize varıyorum. Susuyorum ki deniz konuşsun. Ayaklarımda serinlik, kulaklarımda serinlik, kalbimde serinlik. Ferahlıyorum.
Ben bir gün beni bekleyen salıncağımda uyuyakalmak istiyorum. Çünkü gece öyle sıkıyor ki ruhumu, uykularım kaçıyor avuçlarımdan. Hoş, davul sesinden de korkuyorum.
Bu sefer gerçekten bana gelen , sonunda iyi uykular yazan mektuplar istiyorum...
Haydi uyanın rüyalarım, bekliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder