Hayatımın hatırladığım ilk günü

Babam hisli ve naif bir insandı...

Bunu bir kader gibi boynuma taktığı ismimden biliyorum...

İsmim mi?

Bana sorarsanız eğer, o Ramazan bayramının ilk günü hayatımın hatırladığım ilk günüdür.

Annem çok güzel dikiş dikerdi. O bayram bana mavi üzerine desenini hatırlamadığım, döndüğüm zaman etekleri kocaman açılan bir elbise dikmişti. Hatta fotoğrafım bile vardı. Yanlardan toplanmış saçlarımla babamın dizine yaslanmış gülümserken. Belki de yok öyle bir fotoğraf ama ben öyle bilmek istiyorum...

Hayatımın hatırladığım ilk günü...

Babam naif ve hisli bir insandı...

İsmimden biliyorum... Bana Handegül derken gülmemi istemişti ömrüm boyunca... Olmadı!

Hayatımın hatırladığım ilk günü, üzerimde uçları beyaz fistoyla süslenmiş mavi elbisem.

Koşarken hayatımın en uzun yolunda,

Güneş gökyüzünden ateşler saçıyordu üzerimize.

Tahta kapılı bir evden, bir diğerine...

İçimde bilmediğim bir telaş,

Dönüyordum...

Gülüyordum belki, tam da babamın istediği gibi.

Dönüyordum...

Bir bayram günü neden asfalt dökerdi belediyeler?

Neden hem koşar hem dönerdi mavi elbiseli küçük kızlar?

Hayatımın en uzun yolunun ilk yokuşu göründüğünde, düştüm.

Biliyorum, yetişmeye çalışıyordum.

Babam, hisli ve naif bir insandı. Bense onun kadar telaşlı.

Yıllardır yürümediğim o yolu şimdi yürüsem, koşsam ve yetişsem ve sonra desem ki o küçücük kıza.

Acele etme, tüketmek için adımlarını.

Sevmek için, sevilmek için, koşmak ve düşmek için acele etme.

Bana bir gülün gülümsediği ilk anı yakıştırmasından biliyorum ki babam hisli ve naif bir insandı.

İçimde bitmeyen bir savaş, erken açan o gülü hep soldurdu. Hayatımın hatırladığım ilk günü olduğu gibi koştum.

Belediye hep bir bayram günü gibi asfalt dökmeye devam etti yollarıma.

Hayatımın en uzun yolu kısaldı. Ben yıllardır yürümedim o yoldan.

İki tahta kapı yıkıldı, yerine beton mezarlar dikildi.

Annem etekleri döndükçe açılan mavi bir elbise dikmedi bir daha bana.

Sadece ismim kaldı, bir de tükenmek bilmeyen ama ömrümü tüketen telaşım...

Biliyorum, babam hisli ve naif bir insandı.

Bense babam kadar telaşlı, dünyadan gitmek için...