Evden Selamlar :)

Sanırım yaklaşık 40 gün oldu.

Yeni bir hayat, yeni umutlar , korkular , heyecanlarla. Ama en baştan beri dediğim gibi sırtımı Rabbime dayadığım için bir ferahlık var çok şükür.

Mutfak camının dibine sıkış tepiş bir kenara eski bilgisayar masasını koydum. Aslında üstünde fırın vardı ama ikindi ışıklarını çok sevdiğimden dolayı, ziyan etmek istemedim köşeyi . Şu anda ordan yazıyorum bu satırları : ))

Sanırım bir çok insana göre saçmalık sayılan, işi bırakma eyleminden sonra kararlarımı bir de durumu yaşarken gözden geçirmenin uygun olacağını düşündüm.

Vazgeçtiklerim açısından aptallık gibi gelebilir başkalarına. Asgari ücretin bilmem kaç katı maaşım, özel sağlık sigortam, özel bir bankada Yönetmenlik... etiket ve paradan başka ne idi ki bunlar?

Hayat insana parayla alınmayacak şeyleri gösteriyor aslında zaman zaman. Anlamak isterseniz, tercihi yapmak kolay. Bu süreç benim için 7.5 sene idi, son 3 sene ise ızdırap diyebilirim. Tartıya çocuğunuzu koymak ve karşısına aslında onun zerresi bile etmeyecek şeyler doldurmak , bu acı veren bir seyir.

Şimdi  henüz taze sayılsa da , pişman değilim diyebilmek bana umut veriyor. 

Markete gittiğimde bir hesap tutmadan alışveriş yapabiliyorken, artık harçlığımı günlere bölerek harcamak, kızıma  "buna paramız yetmiyor anneciğim !" demek , kendimden fedakarlık edebilmek ve kombiyi bir kademe artırmak yerine bir kazak daha giymek zoruma gitmiyor. Gitmemesi için çok yalvardım Rabbim'e.

Hayatımızdaki tüm madde çeşitliliğinin "mutlu olduğumuza" dair bir aldatmaca olduğu gün gibi ortada iken, neden...

Bu nedenin sonuna bir sürü soru ekleyebilirim. Eklemiyorum.

Dedim ya, bu aptallık gibi gelebilir size, anlamsız da, belki bir güç gösterisi ... Hiç biri değil , bu benim doğrumdu. Çünkü ben ,eskiden her sabah sıcak yatağından zorla kaldırılan, anne gitme diye ağlayan bir evlat kazandım. Benim olduğunu sandığım ama benden ayrı yeşeren bir filize korunak oldum. Ben 3 sene sonra yeniden Zeyneb'in annesi olabildim. (annemin kızıma benden iyi bakmış olması, tüm bunlar için hafifletici sebep olmuyor işte...)

Şimdi ne mi yapıyorum?

Sabah uykusuna hasretim, geceleri uyuma sıkıntım var. Evi temizlemek için vaktim yok. Sosyal bir aktivitem yok. Altımda araba ordan oraya gezmiyorum. Ben hala alışmaya çalışıyorum.


Çok hayalim vardı, onları da elemeye başladım. Fotoğrafı hedefe yerleştirdim. Denemeye devam :)

Bir de mutfakta yemek yaparken dinlediğim müzikler var. Onları seviyorum.


Böyle işte...

Esselam!