Bu sabah

Bu sabah

Evet

Nisan ayının tam ortasında

Bir bahar sabahı kar yağıyorken

Yeni doğmuş tomurcukların üstüne

Ve biz sadece şemsiyelerimizi hazırlamışken 

Uyandığımızda

Gökyüzünden süzülen dünyaya yayılan kar tanelerini görüp 

Şaşkınlıkla 

Çekmecelerimizde atkı ve bere de aramaya başladık. 

Sonra

Uyandı evdeki yavru kuşlar

Gözlerini ovuşturup 

Biraz daha uyumak istiyorum dercesine 

Biraz da ağlamaklı bakışlarla 

İçimiz buruk 

Sarmaladık şefkatimizle

Çünkü az sonra

Onları yuvadan dışarı atacaktık

Üşümesin diye kalınca giydirip

Acıkmasın diye ellerimizle besleyip

Korkmasın diye kulaklarına dualar fısıldayıp 

Özlemesin diye kokumuzu ceplerine saklayıp 

Yuvadan atmak zorundaydık

Yuvadan attıktan sonra yavru kuşları

İçimizden kocaman kanatlar 

Öylesine büyüyecekti ki

Dünyadaki tüm dertleri bize doğru çekebilecekti

Her kederi görebilmeliydik

Birinin içi yansa 

Kokusu bize gelmeliydi

Kanatlar bir tek onlara uzak

Oysa bir yavru kuşun annesi bilirdi

İçine batan dikenin nasıl bir cehennem azabı oluşunu

Karşı gelemediği 

Anlaşılamaz bir azap

Gülmenin aynı zamanda

Ağlamak da olduğunu 

Bir yavru kuşun annesi bilirdi...

Bu yazdıklarım, sadece içlenmeydi...